De eerste tien minuten van de langste dag van Ranko Tsukigime hingen me niet echt aan. Sterker nog, ik zette de controller neer en schreef het spel uit als iets meer dan een andere copycat scrollende platformgame, met niets dat me meer te bieden had dan alleen dezelfde dingen die ik in andere, soortgelijke titels had gezien.
Maar rond de tijd dat ik merkte dat de vijanden in mijn omgeving explodeerden met levendige kleurenpracht op een manier die sommige van mijn favoriete videogames opriep, realiseerde ik me dat ik bijna twintig minuten had gespeeld. Ik wilde doorgaan. Er was geen einde voor me in zicht toen ik als Ranko rechts van het scherm rende en standvastig weigerde te stoppen met spelen. Ik zou het spel in diezelfde sessie afmaken.
Dat deed ik, en ongeveer twee uur later rolden de credits. Ik was overweldigd door hoe kort een game met de titel 'Longest Day' eigenlijk was. Maar het videogamegedeelte van het Short Peace-collectief, of een aantal anime-shorts en een samenwerking waarbij Goichi Suda betrokken was, veranderde in deze eindeloze hardloper met platforming-goedheid al snel in een zoete zoete lekkernij waar ik me gewoon niet van kon terugtrekken.
Als Ranko ren je gewoon door een goed deel van het spel zo snel als je kunt van bizarre schimmige krachten die je willen pakken. Als ze je zoveel raken, is het game-over. Het grootste deel van het spel kan worden gezien als een nooit eindigende achtervolgingsreeks, behalve dat controlepunten pas halverwege worden geplaatst.
Als je het niet raakt, word je teruggestuurd naar het begin. Je blijft gewoon vooruit rennen, over obstakels springen, door spleten glijden, en snelheid winnen terwijl je naar het einde van het level raist. Als de schimmige wijzers je bereiken, kun je op hen schieten om ze op afstand te houden, maar dat is alleen als je je ammo-reserves kunt behouden. Het is een voortdurende strijd tussen kijken naar waar je heen gaat, je verzekeren dat je de demonen een stap voor bent en ernaar uitkijkt te allen tijde. Wanneer je faalt, ben je vreemd genoeg gedwongen om weer op te staan en in beweging te blijven.
Het is heel anders dan alles wat ik ooit heb gespeeld, vooral in de latere fasen, die een aantal bizarre pixelfestjes en Luchador-wedstrijden bevatten, evenals een enorme corgi die je wil verslinden. Ja, je leest het goed. Het heeft niet veel zin als je naar de afzonderlijke delen kijkt, maar samen zorgt het voor een interessante mix die je wilt proeven.
Zijn complete en ongegeneerde gekheid is verfrissend op een manier die je zal vastbinden om te plaatsen totdat je het volledig hebt ervaren. En hoewel de verschillende anime-cut-scènes misschien een beetje geeuw-inducerend zijn in vergelijking met het daadwerkelijke product, is het spel als geheel de moeite waard om te gaan zitten en in één sessie te voltooien als je kunt, om het volledige effect te krijgen. En je zult absoluut willen - dit is een "off the wall" -titel die je wilt nabokken of bij een vriend speelt. Het is eigenlijk de moeite waard om te spelen, ondanks zichzelf. De langste dag van Ranko Tsukigime is een opwindende bliksem van het spel, en het zal zich zeker in je geheugen implanteren.
