Als je vandaag aan Afghanistan denkt, denk je niet meteen aan het woord 'vrede'. Maar Amandine Roche, een Franse humanitaire, fotograaf, verslaggever, ontdekkingsreiziger en consultant voor conflictoplossing bij de VN en andere internationale organisaties, hoopt te veranderen dat.
Na in september 2001 door de Taliban in Afghanistan te zijn vastgehouden, besloot Roche zich in te zetten voor het beëindigen van geweld in het land. Sindsdien heeft ze in Kabul gewerkt en geleefd, waar ze Afghaanse functionarissen heeft geraadpleegd en inspanningen heeft geleverd om de inspanningen op het gebied van democratie, mensenrechten, onderwijs en mediabewustzijn te bevorderen. Ze heeft ook de Amanuddin Foundation gebouwd, die vrede wil brengen in het Afghaanse volk door middel van onderwijs en geestelijke gezondheidszorg.
We gingen bij Roche zitten om meer te weten te komen over haar ongelooflijke ervaringen en wat ze doet om verandering te brengen in een land dat het zo hard nodig heeft.
Je werd vastgehouden door de Taliban. Hoe was die ervaring?
Ik arriveerde in Kabul op 10 september 2001, toen de Noordelijke Alliantie het vliegveld bombardeerde omdat commandant Massoud net was vermoord. Ik was toen in Mazar-e-Sharif toen president Bush aankondigde dat hij Afghanistan zou bombarderen. Op dit moment werden alle internationals geëvacueerd - maar ik was een toerist, dus bleef ik bij mijn metgezel.
We gingen terug naar de Pakistaanse grens, maar de grens was gesloten om de stroom van Afghaanse vluchtelingen te stoppen, dus we mochten niet terug naar Pakistan. Ik vroeg de Pakistaanse bewakers om de poort te openen en zij kwamen overeen dat de Taliban de poort ook openden. De Taliban weigerden en hielden ons één dag vast - ik neem aan dat ze een losgeld wilden onderhandelen.
Tegelijkertijd onderhandelden we over onze vrijlating, een van de Taliban-bewakers sprong op een landmijn aan de grens en verloor zijn been. Hij vroeg de Pakistaanse bewakers de poort te openen om naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis te gaan. De Pakistaanse bewakers accepteerden het, op voorwaarde dat ze ons vrijlaten. Ze sloten een deal en we konden de tribale zone 's nachts doorkruisen met een Pakistaanse escort.
Na deze ervaring besloot je terug te komen en je te binden aan het land, wat geen typische reactie is voor iemand die net is vastgehouden. Wat waren jouw redenen?
Aan de grens, toen we werden vastgehouden, bracht ik de dag door met een klein, op blote voeten Afghaans meisje, ongeveer 11 jaar oud. Aan het einde van de dag begreep ze dat ik de kans had om aan de bombardementen te ontsnappen en dat ik werd vrijgelaten en naar Pakistan kon gaan. Dus ze sprong op mijn arm, kneep me met haar nagels en smeekte me om haar mee te nemen. Ik moest afscheid van haar nemen toen de Pakistani de poorten naar de grens opende en zij afscheid van mij nam en huilde.
Een week lang achtervolgde ze me in mijn dromen en vroeg waarom ik haar niet redde. Dus op een nacht nam ik een pen en schreef ik haar een brief: “Mijn kleine Perzische blote voeten prinses, het spijt me heel erg dat ik je niet kon helpen en je kon adopteren. Maar ik beloof dat ik terug zal komen en dat ik je broers en vaders zal adopteren, om hen te laten zien wat een echt leven is, zonder oorlog. '
En in 2003 kwam ik terug naar Afghanistan. Ik werd lid van het vredeshandhavingsdepartement van de Verenigde Naties en diende als hoofd van het burgereducatieprogramma in de regio Kabul om de eerste presidentsverkiezingen voor te bereiden.
Hoe heb je de rollen van vrouwen in Afghanistan sinds je eerste keer daar zien veranderen?
Vrouwen zijn nu onafhankelijker en kunnen een baan hebben. Ze hebben dezelfde rechten als mannen om naar buiten te gaan en deel te nemen aan het openbare leven. Helaas is het percentage analfabeten nog steeds erg hoog in Afghanistan, en dat is de reden waarom de verandering niet echt duidelijk is voor de rest van de wereld.
Toen ik aan de verkiezingen werkte, gaven we prioriteit aan de rol van vrouwen en zorgden we ervoor dat vrouwen konden stemmen, in stembureaus konden werken en zich kandidaat konden stellen. We netwerken met maatschappelijke organisaties en de overheid, hebben informatie en feedback gegeven aan internationale actoren en hebben de kiescommissie ondersteund bij het creëren van een vrouwvriendelijke werkomgeving.
En langzaam gaan we vooruit. Een voorbeeld dat ik heb gezien: een Afghaanse vrouwelijke kandidaat kreeg van een man te horen dat hij moest stoppen met campagne voeren. Ze legde hem uit dat ze dezelfde vaardigheden heeft als mannen, en hij luisterde. Uiteindelijk steunde hij haar in haar campagne en won ze de verkiezingen.
Volgens de statistieken is het aantal vrouwelijke kandidaten toegenomen sinds de laatste parlementsverkiezingen. Stap voor stap kunnen we van gedachten en houding veranderen.
Je hebt de Amanuddin Foundation opgericht in 2011. Kun je ons wat meer vertellen over waar je nu aan werkt?
Ik heb de Amanuddin Foundation opgericht om de duisternis van de oorlog het hoofd te bieden en het bewustzijnsniveau in Afghanistan te verhogen via programma's voor geestelijke gezondheid, onderwijsprogramma's en mediabewustzijn. We richten ons op empowerment van jongeren en vrouwen en proberen een interreligieuze dialoog te creëren om de gematigde islam in staat te stellen extremistische islam te bestrijden. We willen ook yogalessen aanbieden voor Afghaanse vrouwen en meditatieklassen voor Afghaanse mannen.
We hebben voorlichtingsprogramma's over vrede, geweldloosheid en mensenrechten ontworpen voor het ministerie van Onderwijs en voor de gevangenen in de gevangenis. We willen ook een week van geweldloosheid voor kinderen organiseren, met debatten, conferenties, theater, film en de lancering van een boek over Abdul Gaffar Khan om aan te tonen hoe de bevolking geweldloosheid in Afghanistan waarneemt.
Helaas, na veelbelovende donoren - Amerikaanse, Indiase, Deense, Noorse, Franse, Poolse en de VN - hebben ze uiteindelijk allemaal besloten dat deze onderwijsprogramma's niet hun prioriteit waren en tot nu toe geen fondsen zijn ontvangen.
Nu vraag ik me af wat de prioriteit is van de internationale gemeenschap in Afghanistan.
Elke maand geven Amerikanen 1, 2 miljard dollar uit om hun 150.000 soldaten in de Afghaanse oorlog te houden. Om ons jaarprogramma te financieren, heb ik gewoon de prijs nodig van vijf Amerikaanse soldaten in Afghanistan, voor vijf uur oorlog.
Afghanistan is ziek van geweld, de wereld is ziek van geweld, de mensheid is ziek van geweld. Maar geweld is geen fataliteit. Als we willen, kan geweldloosheid de mensheid genezen van de ziekte van geweld. We kunnen onze kinderen de hoop op geweldloosheid geven, zodat ze samen in dit broederlijke land kunnen wonen.
