Ik heb het grootste deel van mijn carrière gewerkt om HR-directeur te worden en ik was goed op weg om dat doel te bereiken. Maar man, was ik ongelukkig.
En ik weet het - we hebben allemaal een baan gevonden die niet erg vervult, maar dit was iets meer. Ik was ronduit ellendig. Ik worstelde om uit bed te komen, ik was de hele tijd chagrijnig en het kostte elke gram energie die ik een dag op kantoor moest doorstaan. Na maanden doormodderen moest ik een radicaal idee onder ogen zien: misschien was dit niet de juiste weg voor mij.
Maar hoe zou ik erachter komen wat er was zonder mijn baan op te zeggen en ruimte te hebben om na te denken?
In dezelfde zin, hoe kon ik mijn baan opzeggen toen ik rekeningen moest betalen, een hond om te voeden en een echtgenoot die mijn beslissing ondersteunde om een nieuw carrièrepad te verkennen, maar terecht bezorgd was over hoe we het financieel zouden redden.
Wetende dat ik niet veel langer in mijn rol kon blijven, gingen we zitten en keken goed naar ons budget en onze besparingen. Wat zouden we zonder kunnen doen? Hoeveel van onze bescheiden besparingen kunnen we gebruiken om mijn werkloosheid aan te vullen? We besloten dat we genoeg gespaard hadden om ongeveer drie maanden vrije tijd te dekken. En, voor de zekerheid, heb ik een parttime externe functie opgesteld die mijn inkomen zou aanvullen en tegelijkertijd ruimte voor werk zoeken. Ik heb ook een tijdlijn voor mezelf gemaakt. Als ik de dingen niet binnen drie maanden had uitgezocht, zou ik teruggaan naar menselijke hulpbronnen.
Ik wil niet bagatelliseren hoe eng of financieel riskant deze keuze was. Ik heb er lang over nagedacht en er was een serieuze planning voor nodig. Het is niet iets dat iedereen kan doen. Ik weet dat ik het geluk had in de situatie te verkeren waarin ik verkeerde. En ik had geen enkele manier om het te doen zonder een ondersteunende partner (en dat bedoel ik zowel emotioneel als financieel), evenals een spaarrekening.
Om nog maar te zwijgen: mijn ontslag nemen en in wezen weglopen van de carrière die ik een decennium lang heb doorgebracht, was echt desoriënterend. Hoe kon ik nu niet iets willen waar ik zo lang aan heb gewerkt?
Nog moeilijker dan mijn hoofd eromheen wikkelen, verklaarde deze keuze aan mijn vrienden en familie. Sommige mensen die ik het dichtst bij stond, begrepen het gewoon niet en ik had moeite om het gevoel te hebben dat ik een grote fout had gemaakt. Ik bleef me afvragen, was ik gek om dit te doen?
Dit wil allemaal zeggen dat het een beetje tijd kostte om naar mijn carrièrepauze te leunen - zowel om het aan anderen uit te leggen, maar ook om mezelf te rechtvaardigen. Maar uiteindelijk begon ik mezelf te pushen om nieuwe dingen te proberen en het meeste uit mijn vrije tijd te halen. Ik begon yoga te beoefenen. Ik begon met fietsen. Ik lees inspirerende boeken over mensen die hun passies nastreven.
Maar daar bleef ik niet bij. Ik maakte een lijst van de dingen die ik graag deed en dacht veel na over hoe ik mijn bestaande vaardigheden op nieuwe manieren kon gebruiken.
Ik zet mezelf daar op de markt, biedt CV-diensten en loopbaanadviesdiensten aan op mijn netwerk en zoekt naar contractwervingsconcerten. Voordat ik het wist, was ik een freelance recruiter en was ik een klein cv-bedrijf begonnen. Mijn side hustles deden het goed genoeg dat drie maanden verwijderd van de HR-wereld veranderde in een jaar. Ik begon me af te vragen wat ik nog meer kon doen.
Met elke nieuwe ervaring werd ik moediger. Ik merkte dat ik ja zei tegen gekke dingen die ik nooit eerder had gedaan. Zoals parachutespringen, een fietstocht van 40 km voor het goede doel, wandelen door Patagonië en bijna al mijn wereldse bezittingen verkopen om op een boot te gaan
Ik kan niet genoeg benadrukken hoe buiten karakter deze keuzes voor mij slechts een jaar of twee geleden zouden zijn geweest. Voordat ik ontslag nam, was ik geen risiconemer. Nu ben ik een beetje verliefd op dingen omarmen die me bang maken.
De feiten zijn dat de meest interessante en opwindende dingen die ik heb meegemaakt sinds ik een stap terug deed uit mijn carrière, allemaal een direct gevolg zijn van het omarmen van verandering.
Ik heb geleerd dat het leven een avontuur kan zijn, maar alleen als je de hele tijd stopt met spelen. Je hoeft je baan niet op te zeggen om het traject van je leven te veranderen. Probeer gewoon de ene verandering aan te brengen, dan nog een en nog een. Misschien publiceer je zelf een opiniestuk op LinkedIn of begin je vrijwilligerswerk te doen bij een non-profitorganisatie die een doel ondersteunt waar je gepassioneerd over bent. Zelfs iets eenvoudigs als jezelf uitdagen om meer te spreken op het werk of aanbieden om je volgende afdelingsvergadering te plannen, kan je mentaliteit beginnen te veranderen.
Elke keer dat je ervaart dat je iets nieuws probeert, krijg je een beetje moediger. En wie weet waar je naartoe gaat?
