Hoe meer ik met klanten werk, hoe meer ik ervan overtuigd ben dat sommige van de ergste dingen die ons op de werkplek overkomen, door onszelf worden gemaakt.
Als ik dat zeg, denk ik aan een paar specifieke voorbeelden. Denk bijvoorbeeld aan mijn cliënt Liza, die haar fouten tolereerde als ze publiekelijk door haar manager werd geroepen en doodsbang was hem ermee te confronteren.
En er was Mason, die bijna ontslag nam omdat zijn baas nooit zijn belofte had gedaan om hem een loonsverhoging en promotie te geven.
Dan is er Teresa, die overweldigd was in een nieuwe baan en ervan uitging dat ze een grote fout had gemaakt door de rol te aanvaarden.
Ze hadden allemaal hevige pijn - pijn zo erg dat ze klaar waren om weg te lopen van wat eerlijk gezegd geweldige banen waren! De pijn van die situaties hield hen bevroren in een van de grootste tegenstanders op de werkplek: angst.
Liza was doodsbang om haar manager te confronteren. Ze vertelde me dat ze niet dacht dat ze het gesprek kon doorstaan zonder te huilen. Mason was verontwaardigd over het niet krijgen van een beloofde raise, maar was bang om het ter sprake te brengen. Immers, wat als zijn baas zei: "Oh, sorry; we denken echt dat je het toch niet waard bent. 'En Teresa voelde zich volstrekt onvoldoende. Ze vreesde als een bedrieger te worden gezien; dat ze niet zo competent moet zijn als de persoon die haar heeft aangenomen dacht dat ze was.
In elk van deze voorbeelden - en waarschijnlijk vele die je in je eigen carrière kunt aanhalen - weerhield angst mensen ervan actie te ondernemen.
Psychologen zeggen dat wanneer we in een staat van angst zijn, we ons vermogen om gedachten en gebeurtenissen rationeel te verwerken in gevaar brengen. Ons brein wil ons beschermen door ons in een richting weg van het pijnpunt te sturen.
En het 'plezierprincipe' van Freud suggereert dat het bij bijna alles wat we doen, is om pijn te voorkomen.
Denk er eens over na: wanneer je pijn hebt, loop je waarschijnlijk het risico een manager te confronteren? Vragen om die grote verhoging die nooit meer werd genoemd? Of ga je een nieuwe baas vertellen dat je hulp nodig hebt bij een nieuwe baan?
Echt niet! In al deze situaties is de natuurlijke reactie vermijding. Stop nu! Op de loop gaan! Trek de dekens omhoog en verberg!
Dus, hoe klim je uit het moeras van angst en begin je stappen te ondernemen om deze situaties op het werk op te lossen? Hier is een eenvoudig drie-stappenplan.
Stap 1: Analyseer de angst
Wist je dat we als mens aangeboren zijn met slechts twee angsten: de angst voor harde geluiden en de angst om te vallen? Die angsten zijn in ons geprogrammeerd om ons veilig te houden en zijn doorgegeven door generaties.
Wat dat betekent is dat al onze andere angsten geleerde angsten zijn. Ze worden geactiveerd door levenservaringen die op een bepaald moment angst hebben gestimuleerd, en nu, wanneer we ons in vergelijkbare situaties bevinden, wordt die aangeleerde angst opnieuw opgeroepen.
Als je je angst echt wilt ontwapenen, noem het dan. Haal het uit de kast. Hang het op om te drogen. Onderzoek toont aan dat wanneer we onze angsten in het daglicht brengen, we die angst kunnen laten uitsterven.
Om een licht op je angsten te schijnen, ga je naar een dagboek en voltooi je deze zinnen:
Ik ben bang voor: (bijvoorbeeld ontslag krijgen van mijn baan.)
Deze angst wordt veroorzaakt door: (onzekerheid die het gevolg is van het niet worden gevalideerd met lof of erkenning.)
Als gevolg van het niet omgaan met deze angst ben ik: (volledig gestrest, niet slapen en aankomen).
Als ik constructieve stappen neem om deze angst aan te pakken: (Ik zal een veel hogere kwaliteit van werk hebben.)
Als je eenmaal hebt vastgesteld welke angst je tegenhoudt, zul je gemakkelijker actie ondernemen om het los te laten.
Stap 2: Maak een plan met technieken voor blootstellingstherapie
Wanneer psychologen samenwerken met patiënten om de angst voor zeg, spinnen, te overwinnen, doen ze dit door geleidelijk kleine stappen te zetten. Eerst laten ze een foto van een spin zien. Vervolgens zetten ze de persoon in de kamer met een spin.
Vervolgens raken ze de spin met een veer, dan met een gehandschoende hand, dan een blote hand, en uiteindelijk houden ze de spin vast. Het is een proces dat blootstellingstherapie wordt genoemd. Dit type therapie bedraadt je hersenen rond de angst die je hebt en stelt je in staat er voorbij te gaan.
U kunt hetzelfde doen met uw werkplek angsten, zonder veren en handschoenen.
In het geval van Liza hebben we drie acties geïdentificeerd die ze kon nemen.
Ten eerste zou ze haar manager om een wekelijkse vergadering kunnen vragen, omdat het moeilijk is om een groot probleem aan te pakken zonder andere voortdurende communicatie. Vervolgens besloot ze dat de wekelijkse vergaderagenda zowel een samenvatting van haar prestaties kon bevatten als een discussie over waar ze hulp van haar manager nodig had. Dit zou hen in een wederzijds ondersteunend gesprek betrekken.
Tot slot zou ze een aangewezen tijd kunnen opnemen om feedback uit te wisselen in die vergadering. Dit zou helpen een gezonde weg te openen voor het delen van feedback met haar manager, waar ze zou kunnen werken aan het aanpakken van het probleem om in het openbaar te worden opgeroepen.
Door concepten van blootstellingstherapie te gebruiken, kunt u de ultimatum maken ("Ik moet ontslag nemen") laten vallen en in plaats daarvan uw eigen regime voor blootstellingstherapie ontwerpen om uw angst onder ogen te zien en actie te ondernemen.
Stap 3: uitvoeren
In alle drie deze situaties waren we in staat om plannen te ontwerpen om de werknemers te helpen hun angsten te overwinnen - en zodra ze zich aan die plannen hadden gehouden, konden ze de problemen oplossen.
Toen Liza gestructureerde vergaderingen met haar manager hield, kon ze haar bezorgdheid uiten over het publiekelijk worden opgeroepen voor het maken van fouten. Zodra haar manager zich bewust was van haar zorgen, konden ze samenwerken om een effectievere oplossing te ontwikkelen.
Mason loste de raise- en promotiekwesties op nadat hij een manager had geconfronteerd die bekend stond om zijn grote beloften en vrijwel geen opvolging. En Teresa besefte dat ze veel meer invloed had op haar nieuwe baan dan ze dacht, en ze leerde het in haar voordeel te gebruiken om veel meer strategische zichtbaarheid in haar nieuwe baan te krijgen.
Allemaal veel betere resultaten dan bezwijken voor angst en wegrennen.
Kijk wat je verlamd houdt van angst op het werk. Analyseer die angst en gebruik technieken voor blootstellingstherapie om een plan te ontwikkelen en actie te ondernemen om de situatie op te lossen. Het is geen comfortabel proces, maar je zult verrast zijn over wat er aan de andere kant is.
Vraag het maar aan al die mensen die vroeger doodsbang waren voor spinnen.
