Wanneer de weg eindigt: wat atleten doen na de Olympische Spelen

Voor sommige mensen is de angst gebonden te zijn aan één doel, aan dagen vol met dezelfde activiteiten, weken opgesplitst in de uren van “wat, wanneer en waar.” Voor anderen is de angst het tegenovergestelde. Er zijn mensen die vrezen dat de muren van controle en planning plotseling zullen afbrokkelen en dat ze in een onbekende ruimte blijven staan, omringd door mogelijkheden die ze niet kunnen zien.

Een topsporter is een goed opgeleide, strak ingeplande persoon, wiens ochtenden, middagen en avonden zijn gebonden aan specifieke regimes om de prestaties van haar lichaam te perfectioneren. Het is gemakkelijk voor te stellen dat na jaren van dit soort training het schema een deken van comfort wordt en plotseling, na het evenement of de carrière voorbij is en die deken is weggenomen, wordt de atleet geconfronteerd met een enorm gevoel van verlies, alsof de identiteit die ze had na jaren van het uitvoeren van een taak niet meer van haar is.

Wat wordt er van Olympische atleten na het einde van de Spelen? Terwijl we de verhalen van voorbereiding en aspiratie horen in de aanloop naar de evenementen, kijken we zelden naar het volgende hoofdstuk.

Mijn goede vriendin Elise Laverick Sherwell trok zich terug uit haar roeisport na drie Olympische cycli (Sydney, Athene en Beijing) en twee bronzen medailles in de dubbele sculls (één in Beijing en één in Athene). Ze legt haar beslissing uit:

De reden dat ik niet in de sport wilde blijven, is omdat ik zag dat het een korte tijdlijn had. Wanneer u met pensioen gaat als atleet, kunt u ofwel volledig weglopen van de sport, of u kunt bij de sport blijven en spreken in het openbaar of coaching. Dat is vaak niet langlopend. Als je naar de Olympische Spelen in 2012 kijkt, kan niemand zich herinneren wie het brons heeft gewonnen in 2008. Zeker, er waren een paar mensen die het zich herinnerden, maar in 2012 gaat het niet echt over 2008 medaillewinnaars. Als je wilt dat iemand in het openbaar komt spreken, wil je de nieuwste medaillewinnaar. Dus ik voelde gewoon dat het niet echt een duurzame levensstijl op lange termijn was.

Ook wil ik die erkenning niet helemaal. Ik wil erkenning voor ergens goed in zijn, niet ergens goed in zijn geweest. Hoelang leef je ervan om ergens goed in te zijn, als je het niet meer doet, en plotseling zijn er mensen die beter zijn dan jij? Dat was niet goed genoeg voor mij. "