Als kind waren er tijdens het schooljaar twee gelegenheden die er echt toe deden. De eerste was de excursie, waarbij je, als je het geluk had om je ouder als begeleider te hebben, mocht selecteren wie in je auto reed. Het was een perfect kinderachtige demonstratie van macht over wie je zou vergezellen voor de langverwachte dag.
De tweede was Take Your Child to Work Day. Destijds dacht ik dat dit slechts een excuus was om het klaslokaal te ontvluchten en bij mijn vader te zijn, die mijn idool en de koning van mijn hart was. Maar het was pas toen ik die hele dag met hem doorbracht dat ik een veel belangrijkere les leerde over wat krachtig zijn echt betekent.
Mijn vader begon zijn carrière bij The Sacramento Bee , de op een na grootste krant in Noord-Californië en zijn enige plaats van tewerkstelling gedurende 35 jaar. Tot Take Your Child to Work Day was ik nog nooit in het grote bakstenen gebouw geweest en was ik opgewonden om een kijkje te nemen in deze onbekende wereld die aan mijn vader toebehoorde. Die ochtend kreeg ik een bezoekersbadge van de bewaker - die angstaanjagend groot leek, maar ons begroette met vriendelijke ogen. Ondanks dat ik opgewonden ben, herinner ik me dat ik het jasje van mijn vader stevig vasthield en schuw achter hem liep terwijl we passeerden.
Mijn vader werkte in Desktop Publishing, dat deel uitmaakte van het productieproces van de krant. Hij werkte samen met redacteuren, schrijvers en columnisten om te beslissen hoe het papier de volgende dag zou verschijnen. Hij nam me mee naar de productiekamer en liet me de luide machines zien, die het eindproduct draaiden, persen en spuugden. Het rook naar zwarte inkt en die zachte, onmiskenbare papierachtige geur. Er was een fel geel licht dat de kamer omhulde en het deed mijn ogen pijn. Papa bracht het grootste deel van zijn tijd daar door met het maken en onderzoeken van artikelen, en ik vroeg me af of het licht hem ooit dwars zat.
Af en toe zouden we iemand kruisen, ofwel de onderhoudsmens met de blauwe kraag die de machines zou repareren, of een geschikte editor die zijn hoofd erin stak om ervoor te zorgen dat de print van morgen in de juiste volgorde was. Mijn vader kende iedereen bij naam en reageerde altijd opgewekt. Terwijl hij aan het werk was, zou hij me morgen de nog niet uitgebrachte delen geven om te lezen, waar ik blij over was. Ik zou graag willen denken dat dit soort tijden mijn passie voor verhalen, lezen en schrijven echt hebben beïnvloed.
Later die dag gingen we naar boven en liepen door de marketingafdeling, ontmoetten het verkoopteam en begroetten de sportschrijvers. Iedereen was altijd blij om papa te zien en noemde hem bij zijn bijnaam, 'Mikey'. Ik herinner me dat ik me extra trots voelde toen ze hun stoelen ronddraaiden van de exposé die ze aan het typen waren en tegen me begonnen te praten. Ze vroegen me naar school, mijn kleine broertje en zwemmen, wat waarschijnlijk betekende dat mijn vader veel over ons had gepraat.
Terwijl de lunch rond rolde, ontmoetten we meer mensen in de cafetaria. Dit was de jaren 90 en de krantenbusiness groeide enorm, met mensen die elk soort werk deden dat je je maar kon voorstellen. Er was een bibliothecaris die de boeken kende die ik leuk vond, omdat mijn vader ze wekelijks zou lenen. Er was de voedselcriticus, die hem soms meenam naar een nieuwe restaurantbeoordeling. De sporteditors waren luid, luidruchtig en vriendelijk, en zelfs de lunchdames zwaaiden ons aan het eind van het uur vaarwel. Het was een fantastische dag, en aan het einde herinner ik me dat ik me volwassen voelde en een ander wenste.
Jaren later, toen ik aan mijn eigen carrière begon, dacht ik vaak aan deze dag en het gedrag van mijn vader. Hij was niet de CEO of de president en zijn verantwoordelijkheden betroffen een gedeeltelijk (zij het cruciaal) deel van de krant. Zijn werk was achter de schermen, niet bespat over de voorpagina. Het was mij echter duidelijk dat iedereen hem respecteerde. Tegelijkertijd faalde hij nooit om mensen dat respect terug te geven, of het nu de CEO was of de vrouw die de badkamers schoonmaakte. Hij was knap, aanspreekbaar en vriendelijk en hield ervan zijn werk te doen.
Die dag leerde me een onschatbare les van het soort persoon dat ik wilde zijn, en meer nog, het type leider op de werkplek dat ik ooit zou willen worden. Veel mensen hebben horrorverhalen over slechte bazen en neerbuigende managers, wat heel jammer is. Ongeacht de titel, geloof ik dat de krachtigste invloed een positieve is, en het begint met het bevorderen van een cultuur van vriendelijkheid en respect, van de stagiairs tot de directiekamer.
En daarom is deze dag - die begon als een dag buiten de klas - een van de meest waardevolle lessen uit mijn jeugd die ik ooit heb geleerd.
