Stem nu
"Betaal in de volgorde van: Dolores." Ik hield mijn allereerste salaris in handen en ik was zo opgewonden! Dit was niet het inconsistente inkomen dat ik verdiende met babysitten, maar een echt salaris van een echte baan. Mijn docent bedrijfskunde op de middelbare school had me aanbevolen voor een functie als parttime receptioniste bij de medische kliniek in de kleine gemeenschap waar ik naar de middelbare school ging. Het was voor mij een uitgelezen kans om werkervaring op te doen voorafgaand aan mijn afstuderen, wat een belangrijke aanvulling op mijn CV zou zijn toen ik begon met het zoeken naar een baan. Leren hoe een kantoor werkt, omgaan met patiënten en ervaring opdoen in een professionele omgeving waren vaardigheden die ik gretig aan het verwerven was. Ik vond het geweldig!
Die dag liep ik zoals altijd na school naar de kliniek om met mijn dienst te beginnen, alleen om een collega me te laten vertellen dat ik onmiddellijk met de officemanager moest gaan praten. Ik voelde dat er iets mis was. Je kon een speld horen vallen en de typische vriendelijke groeten waren afwezig. Terwijl ik nerveus op de stoel tegenover haar bureau zat, zei ze tegen me: "Wist je dat je de kluis gisteravond ontgrendeld hebt achtergelaten?" Ik was geschokt en erg beschaamd. Ik beschouwde mezelf altijd als zeer verantwoordelijk en nam mijn taken serieus. Deze baan was waardevol voor mij en op dat moment dacht ik echt dat ik ontslagen zou worden.
De inloopkluis van de kliniek was enorm en vergelijkbaar met degene die je in een bank ziet. Het bevatte de bonnen van de dagelijkse gang van zaken. In die periode betaalden de meeste patiënten contant of met een persoonlijke cheque en kreeg ik de verantwoordelijkheid om het geld in de kluis te leggen en zowel de kluis als het gebouw te vergrendelen nadat de laatste patiënt de kliniek had verlaten. Ik heb gefaald! Ik stelde de mensen teleur die op mij vertrouwden om mijn verantwoordelijkheden uit te voeren, en ik stelde mezelf teleur.
De officemanager heeft me die dag niet ontslagen. Ze erkende dat ik er kapot van was omdat ik zo'n enorme fout had gemaakt. In haar wijsheid wist ze dat ik nooit meer een soortgelijke fout zou maken.
Dacht mijn gedachten die dag rond, denkend aan een examen of hoeveel huiswerk ik die avond moest doen? Ik herinner me het niet meer. Mijn gedachten van toen zijn vandaag niet belangrijk. Wat belangrijk is, is dat ik die dag niet aan mijn verantwoordelijkheden dacht.
Wat heb ik geleerd? Fouten maken maakt deel uit van het leerproces van het leven. Als het maken van die fout mij had belet om in toekomstige functies belangrijke verantwoordelijkheden te aanvaarden, zou mijn leven een heel ander pad hebben gekozen. Mijn leven leiden uit angst voor mislukking zou het gevolg kunnen zijn van dit incident. Ik ontkende niet dat ik de kluis niet had vergrendeld en de verantwoordelijkheid voor mijn acties volledig aanvaardde. Toen de officemanager besloot me te vertrouwen en me een tweede kans te geven, leerde ik hoe belangrijk het is om anderen te vertrouwen en mensen een nieuwe kans te geven.
Zijn er andere lessen die ik uit dat incident heb getrokken? Mijn man lacht vaak om de aantekeningen die ik maak om mezelf te herinneren aan taken die ik moet doen. Ja, ik ben een lijstmaker! Ik zal nooit meer de belangrijke taken van mijn leven vergeten.
Mijn teleurstelling over mezelf die dag leerde me het belang om volledig verantwoordelijk te zijn voor mijn acties in de toekomst. Er zijn geen excuses.
