Shonda Rhimes, mediatitan en een indrukwekkend mens, gaf onlangs een TED-talk over hoe ze een jaar lang ja tegen alles zei. Ja, je kunt het geven van TED Talks toevoegen aan de lijst met prestaties, onder de schrijver en uitvoerend producent achter shows als Grey's Anatomy and Scandal.
Het is een geweldig gesprek en ik raad het ten zeerste aan om het te bekijken (zelfs als je het voor later bewaart).
Het grappige is dat ik het afgelopen jaar ook een soortgelijk experiment heb uitgevoerd. Maakt dat ons een tweeling?
Ik was een nieuwe baan begonnen, maar voelde me een beetje verloren. Terwijl ik me bezighield met wat ik intern verklaarde als een grote daad van zelfliefde, besloot ik alles te omarmen dat ik het volgende jaar wilde of nodig had (uiteraard binnen de rede). Als ik de tijd en de financiële mogelijkheden had om iets te doen, zou ik gewoon ja zeggen en de details later uitzoeken.
Mijn experiment omvatte een breed scala aan nieuwe ervaringen waar ik eerder tegen heb geaarzeld - van openbare spreekmogelijkheden, netwerkevenementen, cursussen voor professionele ontwikkeling, tot het volgen van een kunstles, tot gewoon een nieuw parcours wandelen.
Ik heb geen spijt - ik was van plan mijn "Jaar van Ja" te zien - zoals Rhimes het noemt - in de hoop wat duidelijkheid te krijgen, en jongen, heb ik ooit gedaan.
De adrenalinestoot is sterker dan het ongemak
In het begin was het ongemakkelijk om ja te zeggen tegen alles wat mij werd gevraagd of aangeboden. Soms was het zelfs eng. Ik had het grootste deel van mijn leven besteed aan het zorgvuldig analyseren (en overmatig analyseren) van de keuzes die ik maakte, zelfs de keuzes die eenvoudig van aard lijken.
Het opgeven van die controle was een nieuwe ervaring voor mij, maar de adrenalinestoot die ik voelde toen ik buiten mijn comfortzone stapte, vertelde me op de een of andere manier dat ik op de goede weg was. Het heeft me de waarde geleerd kwetsbaar te zijn en ruimdenkend te blijven.
Bonus? Het wegnemen van de complexiteit van besluitvorming maakte het leven minder stressvol en maakte meer tijd vrij om me te concentreren op belangrijkere dingen, en veel meer kansen vonden me als gevolg.
Doen is anders dan dromen
In het verleden had ik de neiging om ideeën die ik had voor mijn toekomst en mijn carrière te romantiseren. Het probleem was dat zoveel van die ideeën nooit zijn uitgekomen, omdat ik nooit echt mijn best heb gedaan om de dromen waar ik zo druk mee bezig was te weven.
Ik was aangenaam verrast om te ontdekken dat het nemen van zelfs de kleinste kansen een domino-achtig effect had in mijn leven, en vooral mijn carrière, op een zeer positieve manier. Ik heb er bijvoorbeeld altijd van gedroomd om schrijver te worden, maar wist niet precies waar ik moest beginnen. Ik besloot klein te beginnen met bloggen en begon mijn stukken in te dienen bij verschillende online verkooppunten.
Ik kreeg niet alleen meer vertrouwen in mezelf en mijn schrijven, maar ik belandde ook op een felbegeerde plek op het bord van een non-profitorganisatie waarmee ik wilde werken.
Falen is niet zo'n probleem
Een andere reden waarom ik liever droomde was het gevreesde F-woord - falen.
Maar in dit experiment moest ik het monster onder ogen zien dat ik probeerde te vermijden: wat als ik het probeerde en jammerlijk faalde?
Ik realiseerde me dat ik mezelf in een doos kon houden, maar ik zou hoe dan ook falen: als ik het niet zou doen, zou ik mezelf teleurstellen en mezelf niet laten groeien.
Bovendien begon ik te waarderen hoe elke mislukking me hielp om toekomstige situaties beter te navigeren. Ik heb bijvoorbeeld ooit campagne gevoerd om projectleider te worden bij een voormalige werkgever. Ik heb uren besteed aan het onderzoeken en opmaken van mijn voorstel, en toen ik eindelijk een vergadering belandde met de directeur die het project leidde, wist ik zeker dat ik een shoo-in zou zijn.
Nadat ik mijn presentatie enthousiast had gegeven, vroeg de regisseur mij naar onze concurrent en hun product, en ik trok een blanco. Ik had zo'n tunnelvisie over ons product en was zo opgewonden dat ik een eenvoudige vraag over het hoofd zag die ik gemakkelijk had moeten beantwoorden. Onnodig te zeggen dat ik dat project niet heb geland, maar ik heb wel een waardevolle les geleerd die me in de toekomst heeft geholpen.
Ik had meer sterke punten dan ik dacht
Voorheen had ik een tamelijk beperkt beeld van waar ik vaardig in was, en integendeel wat niet mijn sterkste bezittingen waren (ik zou bijvoorbeeld nooit, ooit een accountant worden).
Ik besefte echter niet hoe eng mijn kijk was, omdat ik er alleen voor had gekozen om deel te nemen aan comfortabele ervaringen. Het was niets minder dan het openen van de ogen - en opwindend - om het grotere bereik te ontdekken waar ik echt goed in was (en ook nederig om te weten dat er geen reden was om extreem verschrikkelijk te zijn in andere dingen). Als iemand die zichzelf de definitie van een introvert beschouwt, maakte ik indruk op mezelf terwijl ik vol vertrouwen door netwerkevenementen en informatieve interviews navigeerde.
Ik realiseerde me dat ik eigenlijk niet zo verlegen was als ik dacht dat het me de moed gaf om in het openbaar te praten, en durf ik te zeggen, ik ben behoorlijk goed in het geven van presentaties. Deze vaardigheid is vooral nuttig geworden in mijn dagelijkse werk en heeft geholpen om mijn sterke punten beter te laten zien aan het senior management.
Ik hield niet van alles wat ik wilde proberen, maar ik vond veel dingen die ik deed. En nog beter, ik kruiste paden met veel mensen die ik anders nooit had ontmoet. Ja zeggen leidde me tot het ontdekken van belangrijke lessen die me uiteindelijk succesvoller maakten in mijn carrière - en in het algemeen gelukkiger.
Ben je klaar om zelf ja te zeggen tegen nieuwe en opwindende dingen? Hoe zit het met het nemen van een van deze leuke online lessen, of het lezen van een van deze carrièrebevorderende boeken, of zelfs gewoon het oppakken van een van deze ochtendroutines van één minuut om je vrije dagen goed te beginnen.
