Een broodnodige discussie over vrijwilligerswerk begint op internet. Het bevat stemmen van de industrie, academici, reisprofessionals en vrijwilligers zelf. Van "De witte toeristenlast" tot "Leeuwen, Zebra's en Afrikaanse kinderen", de kern van deze verhalen is het idee van onervaren vrijwilligers die hun voorrecht gebruiken om voor hun eigen ego naar het buitenland te gaan en die meer kwaad dan goed doen op de grond.
De kritieken zijn terecht: ik heb veel van de voorbeelden die in het debat te vaak worden genoemd in het veld gezien. Van afbrokkelende bibliotheken tot bordeelreddingen die mis zijn gegaan, goede bedoelingen kunnen veel problemen veroorzaken voor gemeenschappen. Ik kan zelfs vele keren vermelden waar dingen fout zijn gegaan en veel minder vaak wanneer dingen echt zijn verlopen zoals we in eerste instantie hadden gepland.
Dit gesprek is belangrijk, maar mijn zorg is dat de student die er altijd van heeft gedroomd naar het buitenland te gaan, of de gepensioneerde die gewoon iets anders wil leren en iets anders wil doen, of de onderzoeker die dieper in een gemeenschap wil gaan, zich verlamd voelt door deze discussie en besluit helemaal niet verder te reizen of vrijwilligerswerk te doen.
Hoewel we rekening moeten houden met de kritiek van de vrijwilligerssector en de sociale sector en het bewustzijn moeten vergroten over hoe ze werken, moeten we ook praten over de complexiteit van de vrijwilligerssector, in plaats van alleen de schuld bij vrijwilligers te leggen. We moeten het hele systeem van 'goed doen' onderzoeken, niet alleen individuen veroordelen. Door een bredere discussie over de systemen achter de kritieken te voeren, kunnen we helpen om op de lange termijn effectievere en impactvollere vrijwilligers- en reismogelijkheden te creëren.
Nadat ik mijn carrière in de sector van de sociale goederen heb doorgebracht en veel van mijn columns heb gewijd aan het vergroten van het bewustzijn over onze impact op de wereld, zie ik het debat van beide kanten van de kwestie; maar het komt neer op veel meer dan alleen maar misleidende goede bedoelingen. Hier zijn enkele van de grotere factoren die we moeten spelen om het gesprek naar het volgende niveau te brengen.
Het is niet alleen een westers probleem
Op een Engels kamp in Thailand, gerund door internationale scholen, reizen studenten uit de stad naar kleine dorpen om de Engelse mensen Engelse taalvaardigheden te leren.
Maar als je naar een van deze kampen gaat, zul je zien dat het niet in het Engels, maar Thai wordt uitgevoerd, dat er meer foto's worden gemaakt dan dat er lessen worden gegeven, en dat de dorpelingen in principe de bewegingen van de dag doorlopen wachten op geschenken. Wanneer de studenten vertrekken, zijn er geen vaardigheden verbeterd, is er geen uitwisseling mogelijk gemaakt en liggen er lege chips en 7-11 zakken in het dorp.
Het debat over vrijwilligerswerk heeft op verschillende manieren aandacht besteed aan identiteit, privileges, ras en klasse en wijst er altijd op dat de westerse toerist naar het buitenland gaat en fouten maakt. Maar, zoals dit verhaal - en talloze anderen die ik je zou kunnen vertellen - laat zien, het is niet alleen een probleem van de westerling, en het is niet alleen "Little White Girls". Met stijgende middenklassen over de hele wereld, doen meer scholen, bedrijven en individuen zich vrijwillig, en hun modellen zijn net zo gebroken. Van Bulgarije tot de Filippijnen, er zijn lokale vrijwilligersinitiatieven gaande, die geconfronteerd worden met veel dezelfde fouten en uitdagingen die westerse vrijwilligers doen.
En vaak zijn organisaties die vrijwilligers ontvangen en sociaal goed doen ook problematisch, van bekende organisaties voor mensenhandel die verhalen in Cambodja overdrijven tot een volledig gebrek aan verantwoording voor aardbevingen in China, deze uitdaging voor de industrie is geen uitdaging Westers probleem - het is een wereldwijd probleem. We moeten een gesprek voeren over de cultuur van 'goed doen' over de hele wereld, en de debatten die we moeten aangaan en de verantwoordelijkheid van elke vrijwilliger en organisatie moeten eisen. Niet alleen in het westen.
Het gaat om het geld
We zijn allemaal geraakt in fondsenwervende oproepen, of het nu van aspirant-vrijwilligers of liefdadigheidsorganisaties zelf is. Feit is dat organisaties geld nodig hebben om hun activiteiten uit te voeren, en de marketing "een verschil maken" is daar een groot deel van. Maar het verzendt de boodschap dat er snelle oplossingen zijn voor grote sociale problemen, en dit soort marketing voedt de social good business (om nog maar te zwijgen, levert veel geld op) - het idee versterken dat als je gewoon goede bedoelingen hebt, verandering zal 's nachts gebeuren.
In zekere zin doet de vrijwilligersindustrie hetzelfde. Omdat vrijwilligerswerk voor veel jonge mensen een overgangsritueel is geworden, is er een hele sector die werkt om te profiteren van hun ideeën om iets terug te geven. Ja, vrijwilligers kunnen de organisatie geld besparen door een vaardigheid in te brengen die de organisatie anders niet zou kunnen betalen, maar vaak betalen mensen voor een ervaring als vrijwilliger, zelfs als er geen duidelijk project ter plaatse is of als ze een put middelen uit. Veel organisaties houden hun worstelende vrijwilligersprogramma's gewoon omdat het er goed uitziet voor de winst.
Goede doelen moeten geld inzamelen om hun werk op hun terrein te doen, en vrijwilligers kunnen een deel van die puzzel zijn, zowel voor een public relations-imago, als om meer donaties terug te brengen naar de organisatie. En we moeten realistisch zijn dat de sociaal goede industrie als geheel afhankelijk is van haar fondsenwerving om te overleven. Het is dus belangrijk om te benadrukken dat sommige vrijwilligers 'voor het voorrecht betalen', maar we moeten ook beginnen te praten over hoe dat geld effectiever kan worden gebruikt en of de vrijwilligersindustrie kan streven naar meer financiële verantwoording en transparantie.
Zelfs de best geplande projecten werken niet altijd
Als je ooit een onderzoeksproject hebt gehad of een businessplan hebt ontwikkeld, weet je dat dingen veranderen terwijl je door het proces gaat, en zelden zullen dingen op dezelfde manier worden geïmplementeerd toen je begon. Hetzelfde geldt voor vrijwilligerswerk. De social good-industrie vertelt ons vaak hoe gemakkelijk het is om empowerment te krijgen en het verschil te maken, maar het geeft ons niet het inzicht en de vaardigheden om te handelen wanneer zich complicaties voordoen (en meestal doen ze dat ook).
Tijdens mijn tijd in Birma was er bijvoorbeeld een kleine jongen op een plaatselijke school die een operatie nodig had, zodat hij zijn gehoor niet zou verliezen. Het probleem leek eenvoudig genoeg; zamelt het geld in voor de operatie en hij zou een normaal leven kunnen horen en leiden.
De realiteit was echter heel anders. Na het inzamelen van het geld en het zoeken naar verdere tests vóór de operatie, ontdekte de plaatselijke kliniek dat zijn gehoorverlies onvermijdelijk en niet te opereren was - en hij kon niet naar grotere en betere ziekenhuizen gaan omdat hij een vluchteling was en waarschijnlijk zou worden gedeporteerd.
Je zou me waarschijnlijk kunnen vertellen dat ik een strategisch plan had moeten hebben of een team van deskundigen moest raadplegen, en dat deed ik. Maar de realiteit is, vanwege conflict, mensenrechten en mijn naïviteit, ik moest een kind vertellen dat hij in feite zijn gehoor niet terug zou krijgen zoals beloofd.
Zelfs de meest goed doordachte strategische projecten die "verantwoordelijk toerisme" ondersteunen, zullen niet altijd werken zoals gepland. Het idee dat "als ik met goede bedoelingen inga en dit werk doe, dingen beter zullen zijn" werkt zelden. En dat is het moeilijkste om te confronteren; die verandering gebeurt langzaam en vaak banaal, zonder de "levens zijn voor altijd veranderd" die de industrie ons verkoopt.
Maar het is belangrijk. Als het vrijwilligersgesprek de complexe aard van het maken van impact begon aan te pakken - niet de markt dat verandering met goede bedoelingen gebeurt - zouden we allemaal een meer realistische kijk kunnen hebben op de problemen waarmee onze wereld wordt geconfronteerd, en echt een verschil maken.
De ene ervaring is niet meer 'authentiek' dan de andere
Er is een vreemde onuitgesproken hiërarchie in de wereld van reizen en sociaal goed; dat degenen die internationaal werken of veel meer reizen, betere vrijwilligers of ontwikkelingsprofessionals zijn. We schrijven en praten over het vinden van de meest cultureel meeslepende reis, waarbij we zelfs de moeilijkste situaties romantiseren als onderdeel van de 'authentieke' ervaring.
Het probleem is dat wanneer we ontbering verheerlijken als authentiek reizen, we het risico lopen een precedent te scheppen dat heel moeilijk is om waar te maken voor mensen die net beginnen. Als ik in ondraaglijke hitte in Chennai aan de kant van de weg sta, gigantische muggen meppen terwijl ik een autorickshaw probeer af te vuren, en ik heb voedselvergiftiging, dat is geen overgangsritueel - dat is verschrikkelijk, en het is niet iets waar ik naartoe ga om mee te nemen naar Twitter of om een verhaal mee te maken, ik zal proberen iemand mee te 'stemmen' tijdens een reisconferentie. Maar, zoals Rafia Zakaria opmerkt, de boodschap van "Ik heb ontbering gekozen en het overleefd" is alomtegenwoordig in deze verhalen in de vrijwilligersindustrie.
Op het Women's Travel Fest heeft Samantha Brown van het reiskanaal een verfrissende verklaring afgelegd voor de vrijwilligers en reizigers overal; dat het niet uitmaakt of je jezelf als toerist of reiziger beschouwt, het belangrijkste is dat je dapper genoeg was om eropuit te gaan en iets nieuws te proberen. En, zoals Daniela Papi in haar recente artikel in Huffington Post opmerkt, dat er echt niet veel onderscheid is tussen een vrijwilliger en een vrijwilliger - het is zo ongeveer de manier waarop we het opstellen.
Beide gaan met dezelfde problemen in programmabeheer en projectimplementatie omgaan, en beide zullen met soortgelijke uitdagingen in het veld worden geconfronteerd. Mijn advies is: wees je bewust van je aanwezigheid en je impact en wees realistisch over je werk. Maar weet ook dat geen enkele reiziger beter is dan de andere.
De industrie moet veranderen, niet alleen individuen
Na het werken in non-profitorganisaties of sociaal welzijn, kun je echt heel gek worden. Als je dingen ziet die niet werken zoals zou moeten, kunnen organisaties zichzelf niet altijd in stand houden en is het idee van 'geen kwaad doen' vaak onmogelijk, het is allemaal behoorlijk ontmoedigend.
Dus wat doen we?
Films zoals Gringo Trails benadrukken de impact van reizen en toerisme over de hele wereld en beginnen de discussie dat hoewel mensen moeten veranderen, de reisindustrie ook moet evolueren. Verantwoord reisbeleid is opgesteld, maar niet goed geïmplementeerd en vrijwilligersorganisaties passen niet altijd best practices toe, ook al hebben ze richtlijnen op hun websites. Alleen omdat een organisatie de duidelijkste missieverklaring heeft of de beste bedoelingen vertaalt zich niet altijd in goed werk.
Maar de realiteit is dat mensen nog steeds reizen en vrijwilligerswerk doen, mensen nog steeds een fout maken en veel geld in andere handen verandert. Organisaties zullen dit moeten gaan aanpakken en er moet een systeem van verantwoording worden opgezet voor zowel grote als kleine organisaties. Op de korte termijn is het misschien tijd dat vrijwilligers op de hoogte blijven en op de hoogte blijven van alle facetten van het debat. Een goed uitgangspunt is jezelf deze vragen te stellen als je vrijwilligerswerk in het buitenland gaat doen.
Er zijn ook veel organisaties die doordacht, genuanceerd werk promoten - organisaties zoals World Learning, Atlantic Impact en The Wandering Scholar - en ik moedig je aan om ze te bekijken. De aanpak is eerlijk en realistisch en richt zich op individuele transformatie in tegenstelling tot onmiddellijke verandering.
En dat is het juist: we moeten eerlijk beginnen te worden over waarom we reizen en waarom we vrijwilligerswerk doen. Omdat de realiteit is dat reizen in de kern altijd meer over onszelf is geweest dan over iemand anders. Laten we erkennen dat vrijwilligerswerk niet zo anders is.
