Af en toe liet ik mijn gedachten afdwalen: wat als ik geen snoepjes at? Wat als ik geen alcohol dronk? Wat als ik me net zo zou inzetten voor goed eten als voor regelmatig sporten?
Dan lach ik en denk: word echt, Anna! Waar leeft een meisje voor zonder kaneel dolce lattes, happy hours en fudge? Dat klopt: niet veel.
Maar sinds kort laat ik me deze 'wat-als'-dingen realistischer beschouwen. Mijn eerste triatlon op Olympische afstand kwam eraan en ik had maanden getraind. Waarom mijn harde werk met lege calorieën ondermijnen? Ik besloot dat, al was het maar voor de week voorafgaand aan de race, ik suiker en alcohol zou verwijderen. Hoe moeilijk kan het zijn?
Dit is hoe moeilijk: op de eerste dag was ik in een strandhuis met vrienden. Het regende. Wat doe je op het strand als het regent? Drinken! Ga op een kroegentocht! Probeer een Bloody Mary met Old Bay, een andere met Tabasco en een andere met spek! Nip aan wijn tijdens het koken van het diner en harde cider tijdens het eten! Dag één: Super falen.
Het is duidelijk dat inzet niet mijn sterkste punt is. Dus ging ik naar stickK, een mooie geniale site die ik had onderzocht voor een artikel over technologie en gedragsverandering. Het programma heeft u een doel gesteld - 10 pond verliezen, wekelijks uw moeder bellen, Frans leren, wat dan ook - en vervolgens uw creditcardgegevens overhandigen. Als u uitglijdt, doneert de site uw geld aan een vriend, vijand, liefdadigheidsinstelling of anti-liefdadigheidsinstelling (een organisatie die u haat). Als u op koers blijft - zoals gerapporteerd door u en de persoon die u uw "scheidsrechter" noemt, blijft uw geld op de bank.
De site werkt omdat de oprichters - economen uit Yale - veel weten over menselijk gedrag. Uit onderzoek blijkt bijvoorbeeld dat u liever iets verliest dan iets wint, een concept dat 'verliesaversie' wordt genoemd. Dus in theorie is stickK motiverender dan een wellnessprogramma op de werkplek dat $ 20 beloont voor het verliezen van gewicht. Wat meer is, stickK-lussen in lagen van sociale verantwoordelijkheid. Als mijn toewijding alleen in mijn gedachten zat - omdat het de eerste keer was - kon ik ja zeggen tegen een drankje zonder dat iemand wist dat ik nee moest zeggen. Maar toen ik mijn belofte openbaar had gemaakt, moest ik redden. Dat klopt, stickK weet dat je trots bent - en het is niet bang om je het te laten gebruiken.
Dus ik noemde mijn doel, rekruteerde de hulp van mijn vriend (mijn "scheidsrechter") en mijn vrienden (mijn "cheerleaders"), en bungelde mijn $ 20 over een organisatie die - laten we maar zeggen - mijn bloed kookt. Zo ging mijn week:
Dag één (neem twee)
Zwarte koffie en een suikervrije ontbijtgranen waren draaglijk, vooral met amandelmelk, die mijn zoetekauw tevreden stelde. Succes! Maar het was zondag en de verleidingen waren schaars. De echte wilskrachttests moesten nog komen.
Dag twee
Vroeg op de dag waarschuwde ik mijn vriend dat ik niet zou drinken op het happy hour dat we die avond hadden gepland. Maar omdat hij (net als ik) gelooft dat er niets "gelukkig" is aan de tijd zonder drank, hebben we besloten om een regencontrole uit te voeren. Dag twee: Dieetsucces, het sociale leven mislukt.
Dag drie
Een andere vriend en ik waren van plan om meer dan bevroren yoghurt in te halen, maar dat was nu uitgesloten. Of was het? Is fro-yo niet zomaar gewoon koude gewone yoghurt? Is het eigenlijk niet goed voor je, met al die probiotica en zo? Diepe vragen als deze zijn waarom je een ref hebt. Dus presenteerde ik mijn zaak aan mijn vriend, die ergens regeerde in de trant van "hell no." Harde oproep, ref.
Maar ik was niet van plan mijn anti-liefdadigheidsinstelling te laten winnen. Dus kwamen mijn vriend en ik overeen om in plaats daarvan te gaan joggen. Het was gezonder dan de gezondste fro-yos en diende hetzelfde doel: één-op-één keer inhalen. Dag drie: Commitment succes en sociaal succes.
Dag vier
Het postwerkplan van de dag - een verjaardagsfeest bij een favoriete Mexicaanse joint met geweldige margaritas - was de ultieme test. Wat was dit? De Truman-show ? Gooiden de producenten deze doel-afschrikwekkende wegversperring alleen maar om het complot te verdikken en hun heldin te zien zweten? Zo ja, dan werkte het. Maar na het afwijzen van mijn eerste paar drankaanbiedingen, leerde ik dat goede vrienden (en goede guacamole) elk feest leuk kunnen maken - zelfs als je alleen water drinkt. En in tegenstelling tot de jarige, voelde ik me de volgende dag geweldig. Succes.
Dag vijf
Met mijn triatalon twee dagen weg en geen sociale bezigheden voor de avond, was dag vijf gemakkelijk als taart - maak die ananas.
Dag zes
Je moet niet in de verleiding komen om de dag voor je race te drinken, maar het is bekend dat ik eerder heb toegegeven. En deze keer was de gezellige berghut waarin ik verbleef - compleet met een bubbelbad - een serieuze plaag. Maar er was nu geen weg meer terug. Morgen herinnerde ik mezelf eraan dat de wondere wereld van wijn en chocolade van mij zou zijn.
Race dag
Ik voelde me goed, racete goed, en genoot enorm van mijn chocolade-achtige trailmix en champagne na de race. Succes!
Maar het grotere succes was om te ontdekken dat ik in feite een dag (zelfs zes!) Kan gaan zonder mijn kostbare gearomatiseerde creamer, dat de sobere op het feest fantastisch entertainment kan zijn, en dat je vrienden (en je vijanden) geweldig kunnen zijn motivators om u te helpen uw doelen te bereiken. Ik heb ook geleerd dat er geen 'goed' moment is om die grote verandering te maken die je had gehoopt. Het leven zal altijd vol verleiding zijn - maar net als spieren moet wilskracht worden uitgeoefend om sterker te worden. Sommigen van ons hebben alleen een klein bootcamp nodig om te beginnen.
