Waarom zou een vrouw van midden dertig, zonder eerder verslag van avontuur of krankzinnigheid, haar baan opzeggen, haar man en huis verlaten en de wereld rond roeien?
Ongetwijfeld vroegen veel van mijn vrienden, en zeker mijn moeder, zich dit af in 2004 toen ik mijn voornemen aankondigde om over de Atlantische Oceaan te roeien. Ik ging vorig jaar over de Stille Oceaan roeien van 2008 tot 2010 en de Indische Oceaan, als de eerste vrouw die over elk van de drie oceanen roeide. Tijdens mijn tijd op het water werd de reden voor mijn beslissing steeds duidelijker - ik had te maken gehad met een dubbele stapel onthullingen die mijn vorige levensrichting gewoon onhoudbaar maakten.
Eerst realiseerde ik me dat mijn werk, hoewel het me goed betaalde, me niet gelukkig maakte. Op een dag ging ik zitten en schreef twee versies van mijn eigen overlijdensadvertentie: de versie die ik wilde hebben en de versie waarnaar ik op weg was als ik mijn huidige pad zou volgen. Mijn baan nam me niet de weg die ik wilde gaan. Het bracht me in feite in de tegenovergestelde richting, naar een leven van verveling en verplichting in plaats van een leven van vrijheid en vervulling.
Ten tweede, ik ervoer een ecologische openbaring en ontwikkelde een brandende behoefte om mensen uit te dagen om na te denken over de manier waarop we de planeet behandelen. Tot dat moment had ik 'het milieu' gezien als een goed doel of een probleem - iets dat ik kon kiezen om mee te doen of niet. Maar plotseling begreep ik dat het onlosmakelijk verbonden was met het leven zelf - iets waarvan ons toekomstige bestaan afhangt. Activisme was niet langer optioneel. Als ik om mijn eigen gezondheid, geluk en welzijn gaf, om nog maar te zwijgen over het voortbestaan van de mensheid, had ik geen andere keuze dan me bezig te houden.
Maar op dat moment was ik niemand - alleen een herstellende managementconsulent, een burn-out in Londen. Geen erg aantrekkelijk platform om een campagne van ecologisch bewustzijn te lanceren. Dus, met een aantal jaren roeien op de universiteit en een verlangen naar avontuur, nam ik mijn roeispanen op voor de oorzaak en gebruikte ik mijn oceaanroei-avonturen als een manier om de aandacht op mijn boodschap te vestigen.
Ik heb sindsdien meer dan 15.000 mijl geroeid, ongeveer 5 miljoen oarstrokes genomen en meer dan 520 dagen alleen op zee doorgebracht in een 23-voet zelfstandige roeiboot met niets meer dan een enorm aanbod van audioboeken en occasionele waarnemingen van dieren om me bezig te houden. Het leven op de oceaan is zwaar, met constante bezinkingen, eeuwigdurend ongemak en eindeloze uitdagingen voor mijn fysieke en psychologische gelijkmoedigheid. Lange periodes van verveling worden afgewisseld met kortere afleveringen van verschrikkelijke angst. Maar de ervaring heeft me twee nuttige dingen over angst geleerd.
Ten slotte heb ik geleerd dat angst kan worden weggenomen door een grotere angst - een die me in staat stelt de motivatie en moed te vinden om van dag tot dag door te gaan in het aangezicht van pijn, frustratie en 20-voetgolven. Hoewel ik misschien bang ben voor de naderende storm, ben ik nog banger voor wat ons collectief zal overkomen als ik, en mensen zoals ik, niet alles blijven doen wat we kunnen om het bewustzijn te verspreiden.
Veel mensen vragen me waarom ik deed wat ik deed. Ze vragen me ook: ben je gek? Ik heb nooit goed uitgevonden hoe dit te zeggen zonder veroordelend te klinken, maar als ik rondkijk naar de zogenaamde 'geciviliseerde' wereld aan wal - een wereld waarin 1 miljard mensen honger lijden terwijl nog eens 1 miljard te zwaar is, een wereld waarin objecten voor eenmalig gebruik zijn gemaakt van onverwoestbare kunststoffen, een wereld waarin we herbiciden en pesticiden en andere gifstoffen op ons voedsel spuiten en vervolgens opeten, een wereld waarin multinationale conglomeraten ons kraanwater opnemen en in plastic flessen stoppen en verkopen terug naar ons tegen duizend keer de prijs - en ik kan het niet helpen dat ik denk dat als dat gezond verstand is, de wereld meer mensen nodig heeft om een beetje gek te zijn.
