Een paar zomers geleden, toen mijn partner, die een bedrijf heeft dat wegraces organiseert (5 km, marathons, enzovoort), wat extra handen nodig had en wat extra geld nodig had, stemde ik ermee in om een paar weekendraces te werken met zijn parttime medewerkers.
Ik heb in het verleden wat bewerkingswerk voor hem gedaan, wat prima, geweldig zelfs is gelukt - maar ik was nooit een deel van de race-dagploeg geweest, en ik keek er naar uit om aan deze kant van de dingen te zitten en hem de show te zien runnen. Hoe vaak zie je immers dat je geliefden hun werk daadwerkelijk doen (in plaats van er alleen maar over te praten)?
Ik werd zaterdagochtend vroeg aan het werk gezet, timingmatten opgesteld aan de finish, tafels voor water- en energiedrankjes georganiseerd en de registratietafel met race slabbetjes en veiligheidsspelden voorbereid. Mijn vriend was zo gefocust als ik hem ooit had gezien en gaf instructies aan zijn bemanning (inclusief ik) links en rechts.
En hoewel er een deel van mij was dat kon erkennen dat hij in de "werkmodus" was, was er een ander deel van mij dat wenste dat hij niet zo lasergericht leek op de doelen van de dag. Het was bijna alsof de woorden "alsjeblieft" en "bedankt" uit zijn vocabulaire verdwenen waren toen hij de voorbereidende pre-race leidde. Ik had hem zeker al eerder bepaald gezien, maar nooit helemaal op deze manier.
Op een gegeven moment, toen ik probeerde een beroep op hem te doen als zijn vriendin en geen personeelslid, wierp hij me een blik toe waarin stond dat er niets op zijn professionele terrein zou zijn. Hij keek me nadrukkelijk aan, wachtend tot ik verder zou gaan, en ik bleef liters water naar de tafel sjouwen, naar binnen kijken en nadenken over wat ik later tegen hem zou zeggen - na het werk.
De hele dag lang was hij in de baasmodus, had hij de leiding en controle over het evenement, waarbij hij onze verschillende functies delegeerde en overzag. Hij bedoelde zaken en dat was alles wat er was. Sluipend achter een Porta-Potty, sms'te ik mijn zus heimelijk over hoeveel ik niet graag voor hem werkte en hoe ik niet kon geloven dat we nog zes uur hadden. "Niet gelukkig!" Ik typte, overstuur en een beetje ongelovig over hoezeer onze baas-werknemer-dynamiek me zenuwachtig maakte. Ze suggereerde dat ik misschien gevoelig was, wat me natuurlijk alleen maar verder in de war bracht.
Thuis zei ik: "Nou, dat zullen we nooit meer doen!" Ik wachtte tot hij zich zou verontschuldigen (wat weet ik precies niet. Leiderschapsvaardigheden die ik niet goedkeurde? Delegatietactieken die ik was niet bekend met?), bedankt voor mijn hulp en vertel me dat ik belachelijk was, dat de volgende keer beter zou zijn. Maar tot mijn verbazing zei hij dat hij het ermee eens was, dat mijn werk voor hem een vreselijk idee was en niet goed voor onze relatie.
Hij ging zijn bedrijf leiden zoals hij wilde, en dat betekende niet dat hij zijn leiderschapsstijl moest veranderen om mij, zijn vriendin, zich beter te laten voelen. Hoewel ik op zoek ben naar managers met wie ik de hele dag vrij kan communiceren, maakte hij duidelijk dat hij niet dacht dat constant heen en weer gaan nodig was. Hij maakte zich eenvoudigweg geen zorgen over het kwetsen van iemands gevoelens toen hij hen vroeg hun werk te doen zonder zijn dankbaarheid te uiten.
Er waren genoeg kansen voor hem om zijn waardering te tonen, en het is waar dat hij dat regelmatig deed met voordelen, voordelen en sociale uitstapjes. Hij hield er gewoon niet van om iemand te bedanken elke keer dat ze een item uit een takenlijst controleerde. Mijn managementstijl, die ik begon te leren, was heel anders dan die van mijn partner. Dus hoewel ik hem zeker als levenspartner zou kiezen (wat ik deed, heel erg bedankt), zou ik hem nooit kiezen als mijn baas.
Als ik op die manier naar de dingen kijk, denk ik dat het eerlijk is om te zeggen dat ik een les heb geleerd voor mijn partner - naast het feit dat het niet in ons belang is om voor hem te werken wanneer onze opvattingen over effectief leiderschap zo sterk verschillen.
Ik heb ook een sterker, concreter begrip van het soort persoon waarmee ik goed werk in een professionele omgeving. Bovendien heb ik het feit geaccepteerd dat de mensen die het beste in jou persoonlijk naar boven brengen, misschien niet het beste in jou professioneel naar boven halen (en vice versa). Het is de zeldzame vriend die je manager kan worden, en de zeldzame manager die echt je vriend kan worden. En weten wat voor soort baas het beste in jou naar boven haalt, is een belangrijk onderdeel van het vinden van voldoening op het werk en in je carrière.
Gelukkig heb ik geen klachten over mijn negen-tot-vijf-situatie (of mijn vijf-tot-negen-situatie), en ben ik me bewust geworden van het feit dat ik veel gelukkiger ben met het rennen van de races van mijn partner dan eraan te werken.
